"Uciec od rzeczywistości" Rozdział II

Hi :P
O ja nie mogę oO Jeszcze tylko niecały miesiąc i wolność!! Mając chwilę wolną, ostatnio skończyłam następny rozdział "Uciec od rzeczywistości", a także zajmuję się nowym domkiem dla petków ;) Poza tymi codziennymi sprawami, dowiedziałam się, że Yuka to męskie imię xd
---------
Marika : Wiem, że znalezienie jest praktycznie niemożliwe, ale dlatego Wam to piszę. Może coś wskóracie :) Dzięki, za nagłówek, niemało się nad nim męczyłam :)
Ania777 : Danke :P
KasiaYellow : Transwestyci opanowali nasz świat ( podobnie jak G3). Okej, już piszę ile max mogę wydać
---------
Odpowiadając na komentarz, moje zasoby ( jak to brzmi) sięgają max. 30 zł ;O Ew. 35, ale to już jakby był naprawdę niepospolity. Omg, brakuje mi dzisiaj słów. Idę poszukać słownika.

*10 minut później*

Wracam z wiedzą sięgającą nauczycielki polskiego. Klękajcie narody, buahaha. Sorry, oglądam właśnie mecz Mołdawia - Polska i trochę na mnie działa ta atmosfera ( jest 90 minuta 1:1).
Przedstawiam Wam drugi rozdział "Uciec od Rzeczywistości"

        Merisa biegła ile sił w łapach. Nie rozumiała dlaczego każdy znęcał się nad Lisette.

- „ Przecież nie każdy musi być taki sam – myślała – czemu wszyscy się na nią uwzięli”.

Było dopiero południe, promienie słońca raziły ją w oczy gdy biegła w stronę lasu, gdyż tam, jak sądziła, mogła uciec Lisette. Nie był to jednak zwykły las. Panowała w nim uspakajająca, niemal magiczna atmosfera. Porastały go wielkie, rozłożyste dęby, dostojne klony i smukłe świerki. Wiatr brzmiał w konarach drzew, liście szumiały wesoło, a potok żwawo płynął w dal. Wszystko to brzmiało jak cudownie słodka pieśń, która dodawała temu miejscu uroku.

Merisa zaczęła nawoływać dziewczynę, lecz odpowiedziało jej tylko echo powtarzając urywki jej słów. Biegnąc dotarła na małą polankę, przy której płynęła rwąca rzeczka. Tam znalazła Lisette, która nie płakała, lecz patrzyła nieobecnym wzrokiem w dal. Zdumiona Meri podeszła do niej i usiadła obok.

- Wiesz… – zaczęła.

- Jeśli jesteś następną osobą, która chce mi dokuczać, to możesz już sobie iść – przerwała jej cicho, lecz stanowczo Lisette.

- Nie, nie. – zaprzeczyła szybko – chciałam z Tobą porozmawiać. – jednak kotka nie odpowiedziała. Siedziała dalej w milczeniu wpatrując się w odległy krajobraz. Dopiero po nieznośnie długiej chwili, która ciągnęła się gadatliwej pannie Abberline w nieskończoność, zaczęła mówić.

- Byliśmy cudowną rodziną. Rodzice bardzo się kochali, byli najcudowniejszymi osobami w moim życiu. Mama zawsze się uśmiechała, służyła radą i pomocą, a tata potrafił mnie rozśmieszyć i wszystko wiedział. I wtedy, ja byłam sama a rodzice wyszli do kina, przyszedł on… - po jej policzkach spłynęły łzy – powiedział, że rodziców nie ma. Że nie żyją, zostali zamordowani, a ja, idę do sierocińca .- z jej piersi wydarł się przeraźliwy szloch, płacząc nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. – zabrali mnie i wyrzucili na parking przytułku. Nikt nie powiedział dlaczego, dlaczego to się stało. Nie byłam tam długo, zabrała mnie jakaś rodzina. Mają jedną rozpieszczoną córeczkę, którą muszę zabawiać. Tylko, że oni mnie nie traktują jak swoje dziecko. Uważają mnie za sprzątaczkę, jestem dla nich nikim.- zakończyła spuszczając głowę, a po jej policzkach dalej toczyły się łzy.

Merisa dotąd nigdy nie spotkała się z takim przypadkiem. Miała kochających rodziców, wspaniałych przyjaciół i nie myślała, że ktokolwiek może żyć inaczej. Zakłopotana nie mogła wydusić ani słowa. Dziwnie się czuła mając przed sobą kogoś, kto na pewno przeżył więcej niż ona sama – mimo, że są w podobnym wieku. Wiedziała, że puste pocieszanie na nic się nie zda, w obliczu prawdziwej tragedii takie słowa się nie liczą.  

- Może… - zawahała się – zostaniemy przyjaciółkami? – zapytała po dłuższej przerwie. Nie była całkiem pewna czy znajomość z taką osobą nie zepsuje jej dobrej reputacji w szkole.

- Naprawdę? – Lisette podniosła głowę i spojrzała na nią pełnymi nadziei błękitnymi oczami. Jej twarz, lśniącą w promieniach słońca, rozjaśnił uśmiech. Nigdy nie miała przyjaciółki, ani nawet koleżanki.

W tym momencie Merisa poczuła się, jakby wkroczyła na głęboką wodę. Dla niej propozycja przyjaźni była czymś zwykłym, otaczała się wieloma przyjaciółmi, którzy nie byli aż tak ważni. Lecz gdy zobaczyła jaką radość sprawiła dziewczynie swoim pytaniem, wiedziała, że nie może się z tego wycofać. Była rozdarta. Poświęcić całą swoją sławę, przyjaciół i chłopaka, dla wyśmiewanej i poniżanej Lisette, czy sprawić jej ogromną przykrość. Nie mogła przełamać tej bariery, która stała jej na drodze do przyjaźni z Lis. Zawsze jako dziecko pragnęła być w centrum uwagi, gdy jej się to udało…

Myślała chyba dość długo, ponieważ na twarzy siedzącej obok zniknęła cała radość i pojawiło się zaniepokojenie. Merisa szybko ocknęła się i nie dokańczając swoich rozważań wykrzyknęła.

- Ależ oczywiście, że chcę być Twoją przyjaciółką! Będziemy razem chodzić na przerwach i nikt nie będzie się z ciebie śmiał – gdy to powiedziała natychmiast pożałowała swoich słów. Nie wyobrażała sobie siedzieć na przerwie, gdy wszyscy wokół będą obgadywali ją, za to, że rozmawia z najgorszą ofiarą.  Wszystkie obawy zniknęły jednak, gdy na twarzy nowej przyjaciółki rozkwitł uśmiech, a wszystkie łzy wyschnęły. Prawie nie dało się poznać, że to ta sama dziewczyna, która chwilę temu płakała i była poniżana.

Dziewczynki posiedziały jeszcze chwilę na polance, lecz gdy ostatnie promienie słońca schowały się za górami ruszyły do swoich domów. Merisa postanowiła dodać przyjaciółce otuchy i odprowadzić ją do domu.

- Odtąd muszę wrócić sama – powiedziała Lisette smutnym wzrokiem patrząc się na ulicę, przy której mieszkała. Pożegnała więc się szybko, i pobiegła dalej.

Merisa zaś schowała się za drzewem i obserwowała. Gdy Lisette zatrzymała się, z jednego z domów wyszła gospodyni i popchnęła kotkę do drzwi. Później słychać było tylko krzyk i płacz.

I jak myślicie? Mi się nawet podoba, jestem z siebie zadowolona. Wyszedł dość długi :D Jak myślicie, co zrobi Merisa w szkole? Czy naprawdę zostanie przyjaciółką Lisette? 

NIEEE!!!! POLSKA ZREMISOWAŁA! Pfff

To tak na marginesie :P O tym, dowiecie się w następnym rozdziale.

Pa :P